Als late tiener en beginnende twintiger had ik een onweerstaanbare aantrekkingskracht op zelfverklaarde goeroes. Eentje vertelde me ooit [i]out of the blue[/i] dat ik de boosheid op mijn moeder moest loslaten. Zijn hand hing ongevraagd in mijn nek, waar de woede gelokaliseerd zou zijn en ik moet zeggen, onder zijn aanraking begon inderdaad iets te koken. Een ander was beheerder van een jeugdhotel waar mijn vrienden en ik verbleven, ergens in Spooky Town, Asbestos Ranges, Australia. Onze karmische verbanden werden ontrafeld nadat we ongevraagd waren wakker gemaakt in het midden van de nacht. Zijn dringende boodschap zal het daglicht wel niet hebben kunnen verdragen.

De volgende dag pas zagen we de onheilspellende pentagrammen en de waarschuwingsbriefjes voor de [i]jinxes[/i] die her en der geplaatst waren. In zijn gastenboek wisselden mevrouw Moonrider en meneer Dolphinwisdom elkaar af in hun lofbetuigingen voor zijn heldere blikken. De man die Dave heette, bleek in het écht eigenlijk Halin te heten. We vervolgden snel ons karmisch pad in een mengelmoes van onheilspellend reproduceren van de woorden van de man en een gegiechel om het asbest uit de longen te duwen.

In Nederland werd ik ooit omver gereden door een helderziende die daar aanleiding in zag, even ons beider blinde vlekken vergetend, om me te vertellen dat ik ook helderziend was volgens hem. Duizelig zat ik op de grond, omringd door een hoopje fiets, met enkel blik op mijn pijnlijke voeten.

Een ander roemde de kracht van mijn zonnevlecht, terwijl zijn ogen onbeschaamd over mijn lijf dartelden. De zonnevlecht moet haast wel van borsten naar kruis lopen, maar waarom verifiëren wat mijn afschuw niet wilde weten?

Op de heksenmarkt in La Paz greep een prototype [i]bruja[/i]* naar het uiterste zuiden van mijn zonnevlecht, onderwijl hels gelach uitstotend. En op dát moment besloot ik er eens en vooral korte metten mee te maken. Een hogere macht in de vorm van mijn maaiende arm gaf de heks een klap op haar arm die, getuige het feit dat ze direct op de grond donderde, sterker was dan welke zwarte kracht in haar fragiele lijf dan ook. Haar kat rende hard weg, het laffe mormel. Ik had niets te vrezen en liep trots op mezelf, fluitend de markt af.

In datzelfde Bolivia overtroefde ik mijn wraak een week later door zelf een ‘vloek’ uit te spreken. Het betrof een vrouw die me ten onrechte door de politie wilde laten oppakken. Ze dacht dat ik een valse traveller’s cheque had uitgeschreven. Politie in Bolivia ziet er overigens geen enkel been in om een blanke vrouw te arresteren, die beschuldigd wordt door een Boliviaanse winkelier. De vrouw sloeg me met tussenpozen tegen mijn arm en schouders en stond in universele viswijftaal te krijsen dat het een lieve lust was. De politieman duwde ook al op mij in. Het beeld van de gevangenis die ik in La Paz had bezocht en de beelden van de vrouwen die ik daar had gezien gaven mijn Spaans een boost en mijn temperament een kalmeringsmiddel. Na uren praten als de [i]mestizzo[/i]variant van Brugman kon ik de tussenkomst van een voor de gelegenheid langskomende bankdirecteur regelen, met gezond verstand van traveller’s cheques. Op het nippertje gered.

Nadat de mannen vertrokken waren liep ik ziedend terug de winkel in.

Wat me mankeerde? Kille woede, die al vrij snel zwart werd. In het Nederlands begon ik iets uit te kramen als “Leentje leerde Lotje lopen”, totdat ik me bedacht dat de g-klanken die ik als Groningse zo vervaarlijk uit kan stoten, natuurlijk veel dreigender zouden zijn. Als de Nederlandse die bewijzen moet dat ze geen Duitse is, kwam mijn keel in het geweer om zoveel mogelijk g-en te spugen, terwijl een van mijn armen vervaarlijke Tai Chi-achtige bewegingen, opgedaan in die cursus ooit gevolgd in gymzaal De Schakel ergens in Vinexland, over haar uitstortte.

De vrouw kromp ineen tot een brokje ellende en ik kreeg uiteindelijk tóch iets van menselijkheid en medelijden terug en probeerde haar uit te leggen dat ik volkomen onzin had uitgekraamd. Lag het aan mijn Spaans of aan mijn zwarte aura dat ze haar hand beschermend voor haar gezicht hield om de [i]bruja rubia[/i] te weren? Ik liet een verschrikkelijk hoopje weggekwijnd achter.

Soms zie ik ze nu nog wel eens loeren, de wijs- en grijsaards die feilloos weten hoe de mens in elkaar steekt. En ik moet zeggen, ze kunnen er werkelijk wat van, het doorgronden van de mens. Eén blik in mijn roodkleurende ogen, op mijn Tai Chiïstische klauwen en weg zijn ze.

Op zoek naar een ander slachtoffer.

[size=xx-small]*[i]bruja[/i] = heks[/size]


12 reacties

Mosje · 30 mei 2006 op 09:30

Prachtig verhaal!
(En mocht ik je ooit nog eens tegenkomen dan kijk ik voor de zekerheid straal de andere kant op, pffff)
😉

Ma3anne · 30 mei 2006 op 10:59

Het zal je hekserige uitstraling zijn.:-P
Heerlijk verhaal.

Kees Schilder · 30 mei 2006 op 15:57

Prachtig verhaal Dees.maar kun jij me uitleggen waarom het bij die helderzienden en overige chakra en/of auraspoelers altijd weer op sex moet uitdraaien.
Zou dat komen door de rechtsdraaiende energie die via het pingalakanaal vlak bij het waterige chakra, naar binnen dringt?

Mup · 30 mei 2006 op 16:13

Heftig, ik hou het er maar op, dat ik (gelukkig) te bijziend ben om hun prooi te worden,

Groet Mup.

Prlwytskovsky · 30 mei 2006 op 18:31

Kijk, schrijven kun je als de beste laten wij het daar over eens zijn maar die mystiek waar je over pent die ontgaat mij; dat zit in mijn genen denk ik want daar draai ik altijd mijn reet naartoe met dit soort grappen. Toch een mooi verhaal, dag Deesie … 🙄

Dees · 30 mei 2006 op 19:53

Tsja Mos, was je toch bijna in die rooie ogen getrapt 😉

Ma3, uitstraling hekserig? :angel smiley:

Kees, ze zien wat wij niet zien, denk ik 😕

Mup, kijk uit he, voor je het weet rijd je met je bijziendheid zo over een helderziende heen 😉

Prwytslkovsky (op hoop van zegen gespeld), volgens mij was je op zoek naar een moonende reet smiley, maar helaas… Ik snap je reactie overigens niet zo…

Li · 30 mei 2006 op 22:13

[quote]Kees, ze zien wat wij niet zien, denk ik [/quote]
Dees, een zwart gat. Ze zien alleen een diep zwart en nauw gat 😛

Betoverend, dit reisverhaal.

Li

WritersBlocq · 30 mei 2006 op 22:20

Ik hoop dat alle charlatans jou tegen komen met je spugende G en vooral die nonverbale communicatie. Zal ze leren!
De echte kom je ook nog weleens tegen, het zal je verbazen.
Goed geschreven stuk.

DriekOplopers · 30 mei 2006 op 23:05

Hulde, Dees! Een groot compliment over de manier waarop je boosheid neer kunt zetten. Meer dan grote klasse.

Driek

Anne · 31 mei 2006 op 10:04

Prachtig verhaal Dees, ik vind dat je daarin uiteindelijk echt het best tot je recht komt, als je de actualiteit los laat en gewoon je pen goed vastpakt.

Anne

Dees · 31 mei 2006 op 12:54

Thx ook anderen voor reacties. En Anne…. Het beste tot mijn recht? Ja misschien wel, het is natuurlijk ook dichtbij huis, mijn element, mijn stiel waar ik dan over schrijf. Maar ik vind het juist leuk om me niet teveel aan een thema, manier, onderwerptype of wat dan ook vast te houden. Ik ga echter toch je handschoen oppakken en eens wat meer stukjes schrijven over persoonlijke ervaringen… Kijken hoe het bevalt . Heb al reeksen in mijn hoofd zitten. Wat een opmerking al niet vermag 😉

KawaSutra · 1 juni 2006 op 18:29

Intrigerend verhaal en subliem geschreven. Waard om een aantal maal te herlezen. Geef mij ook maar meer van deze persoonlijke ontboezemingen. Ik ben niet bang voor je Dees! 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder