Vogeltjesdans op naaldhakken

Daar staan ze dan. De vrouwen in strakke spijkerbroeken en hoge hakken; een grote bling bling zonnebril in hun lange, donkere haar gestoken. De glitters aan de zijkant van de bril schitteren als de zon, die al een paar uur haar gezicht niet heeft laten zien. Ik kan echt niet zoals deze vrouwen de hele dag op van die hoge hakken lopen. Ik slof dus de ganse dag op mijn slippers door het huis en de supermarkt. Mijn oude afgedragen spijkerbroek met daarop dat, oh zo lekker zittende truitje maken mijn typisch “boerenkool-met-worst” outfit compleet. Ik voel me een beetje verloren in het bijzijn van deze prominent aanwezige Maltese vrouwen. Niet dat zij mij dat gevoel geven, want volgens mij is er geen vriendelijker volk op aarde dan de Maltezen. Het zit gewoon in mij. Ik voel me vaak een slons en onbewust kleed ik me dan ook vaak zo. Je hebt van die vrouwen, die als ze wakker worden er al perfect uitzien. Altijd zit hun coupe alsof ze net van de kapper komen. Hun make-up zit altijd perfect en qua kleding lijkt het net of ze uit de Voque zijn gestapt. Nee, als iemand mij uit mijn bed belt, dan is het net of de ratten aan mijn haren hebben gevreten en mijn pyjama heeft ook zijn beste tijd wel gehad. Voor mij geen zijden jurkje met een prachtig bijbehorend negligeetje. Ik dender de trap af in een oude pyjama van mijn man, want die ruikt zo lekker naar hem.

De kinderen rennen rond in deze pas ontdekte speeltuin die hoort bij de plaatselijke voetbal en basketbal club genaamd Luxol. Naast de speeltuin staan een paar hokken waar eekhoorntjes en parkietjes toeren uithalen om te ontsnappen. Daarachter zwemmen wat schildpadden in een watertje wat meer op erwtensoep lijkt en in het badje ernaast doen vissen duidelijk een poging om op het droge te komen, want een snellere dood lijkt hun vast beter dan langzaam te stikken in de zuurstofarme drab waar ze nu in rondzwemmen. Op de achtergrond horen we kinderliedjes. Blijkbaar wordt de speeltuin ook voor kinderfeestjes gebruikt.

Het deuntje, waar ik de rillingen van over mijn rug krijg, laat mij omdraaien naar het feestelijk gebeuren. Dada, dada, dada, da en op de maat van dit melodietje, dat me het gevoel geeft van een bingoavond in een hotel aan de Costa del Sol, zie ik de organisatoren van het kinderfeestje de vogeltjesdans uitvoeren. De vier- en vijfjarigen doen verveeld een poging de belachelijke bewegingen te kopiëren. De twee- en driejarigen zitten op de grond en kijken met grote ogen naar de twee volwassen mannen met klapwiekende armen en vragen zich vast af wie hier nu de kleuters zijn.

Een aantal vrouwen zitten aan tafeltjes aan een wijntje en de rest loopt net als ik rondjes rond het klimtoestel. Als een hinde zie ik er eentje langs rennen, om haar zoontje op te vangen die zich van het trapje laat vallen. Geen paniek, gewoon sierlijk op hakken van acht centimeter je kind elegant in je armen opvangen en hem met een acrobatische zwaai op de grond zetten. Ikzelf zou in zo’n situatie een duikvlucht richting trapje nemen en scheldend en vloekend mijn kind opvangen. Ik sta dan te trillen van de zenuwen, omdat ik altijd in mijn achterhoofd heb, dat zo’n valpartij weleens anders af zou kunnen lopen. Op mijn slippers hobbel ik achter mijn jongste dochtertje aan en kijk af en toe jaloers om. Een paar moeders volgen het ritme van de muziek. Ik zie ze sierlijk bewegen op hun hoge hakken. Hun armen als een ballerina bewegend op het meeste irritante deuntje wat ik ken. Als zelfs de vogeltjesdans door deze dames nog als een wals kan worden uitgevoerd, dan is er voor mij echt geen hoop meer.

Ik geef het op en met mijn kinderen in mijn kielzog, dreutel ik op mijn slippers naar huis.