Samen staan we voor de spiegel en bekijken onze nieuw gekochte kleding. Ik weet al precies wat je gaat zeggen. ‘Bah, wat heb ik een dikke reet!’ En ja hoor, daar gaan we weer. Zinnen als ‘ik moet nodig afvallen’ en ‘ik ben te dik’ volgen elkaar in hoog tempo op. Ik zeg niet meer ‘welnee joh, jij bent helemaal niet dik’, want dat dringt niet door bij iemand die anorexia heeft. Die bepaalt zelf wel of hij te dik is of niet. Ze heeft absoluut geen dikke reet. Ze heeft zelfs een platte kont of beter gezegd helemaal geen kont. Zo rond haar puberteit heeft de anorexia bij haar toegeslagen. Om je een indruk te geven: Ik heb een normaal postuur. Zij is 16 cm groter dan ik, maar weegt hooguit 3 kilo meer. In kritische tijden woog ze zelfs minder dan ik. Het deed me pijn om haar zo te zien worstelen met zichzelf, maar nu heb ik het losgelaten. Zij niet. Anorexia zit ‘tussen de oren’. Er zullen tijden zijn dat ze er beter mee om kan gaan, maar ze draagt deze ziekte mee tot in haar graf.
Een achterhaalde opvatting is dat het de schuld is van de maatschappij en de media, die ons voorspiegelt dat een vrouw mooi slank moet zijn. Dat is ook niet de oorzaak volgens haar. Er zijn genoeg vrouwen met een maatje meer die goed in het leven staan. Het ‘ideale’ vrouwelijke figuur, zoals dat in de media veelvuldig wordt getoond, is steeds minder vrouwelijk, dat wil zeggen: heeft steeds minder heupen en billen. Een figuur waar de meeste mannen niet eens op vallen. Zij willen een vrouw met mooie vrouwelijke rondingen die ze lekker stevig kunnen vastpakken.
Nee, zij weet dat haar anorexia meer vanuit zichzelf is ontstaan. Ze is erg kwetsbaar en heeft weinig zelfvertrouwen en een lage zelfwaardering. Ze wil alles perfect doen, maar slaagt hier in haar eigen ogen bijna nooit in. Ze heeft haar eigen leven niet in de hand, daarom is de controle over haar gewicht nog het enige houvast. Na jarenlange therapie kwam men erachter dat haar eetstoornis een onderdeel is van de persoonlijkheidsstoornis borderline. Ze is door diepe dalen moeten gegaan. Ik ook. Automutilatie, zelfmoordpogingen en stemmingswisselingen kruisten ook mijn pad.Tenslotte ben ik haar beste vriendin. Zij ook die van mij.
In mijn ogen is ze een prachtmeid. Ze is superintelligent. Dat was ze al, maar van al die jaren therapie is ze ironisch genoeg nog veel wijzer geworden. Ze is lief, behulpzaam en mooi om te zien. Ze maakt prachtige tekeningen en kan zeer mooi schrijven. Nu ze definitief gestopt is met therapie, probeert ze weer te vechten voor een plekje in de maatschappij. Want ze wil erkenning. Als mensen haar vragen ‘wat doe jij voor werk?’ wil ze niet meer zeggen dat ze wegens psychische problemen niet in staat was om te studeren of te werken. Daarom studeert ze weer en probeert ze een nieuw leven op te bouwen met haar nieuwe vriend. En ik weet dat het haar dit keer zal lukken.
Ik bewonder haar enorm. Mijn zus, waar ik zielsveel van hou.
15 reacties
Kees Schilder · 28 januari 2004 op 07:03
Log ik in,en hup de nieuwe MERCURIUS staat klaar.
Je kunt de daq slechter beginnen.
Top geschreven, Mercurius
pepe · 28 januari 2004 op 07:36
Moeilijk zoiets aan te zien, machteloos te staan en toch haar in alles te steunen.
[quote]Ik bewonder haar enorm. Mijn zus, waar ik zielsveel van hou.[/quote]
Geweldig voor jullie beide.
Mooi geschreven met veel gevoel…
deZwarteRidder · 28 januari 2004 op 08:23
hele mooie pakkende column, echt menselijk..
Rich@Rd
Kobus · 28 januari 2004 op 09:40
Wat moet ik nog toevoegen aan alle loftuigingen ?
Fijn dat er mensen zoals jij zijn Mercurius !
Suus · 28 januari 2004 op 11:57
Rillingen….zo mooi….zo uit het leven gegrepen..
Liz · 28 januari 2004 op 12:21
Heel goede column Mercurius.
Voor je zus en voor alle mensen om haar heen die van haar houden is annorexia een heel moeilijke ziekte.
Voor je zus is het onmogelijk om te zien wat voor een mooi mens ze is, zowel uiterlijk als innerlijk.
Voor jullie is het onbegrijpelijk dat ze zo’n afkeer van zichzelf heeft.
Mensen met annorexia zijn vaak superintelligent, heel creatief ook.
Het is echt een heel grote stap voorwaarts van je zus dat ze weer is gaan studeren.
Ik wens haar heel veel sterkte toe en jou ook!
Groetjes Liz
Eftee · 28 januari 2004 op 13:30
Gelukkig heeft je zus een zus zoals jij.
Goed geschreven, Mercurius!
Li · 28 januari 2004 op 18:15
Mooie column Mercurius! Ik hebeen paar keer moeten slikken. Erg moedig dat je dit opschrijft want het gaat tenslotte over je zus. Wellicht help je er anderen mee en is het voor je zus een bewijs dat je in haar gelooft.Misschien dat ik ooit de moed kan vinden om een column te schrijven over mijn vriendin. Zij wilde ook niets eten, ontdekte de werking van laxeermiddelen en mergelde zichzelf uit. Tijdens het autorijden werd zij niet goed, raakte van de weg en reed tegen een boom. Het werd haar dood…
Mup · 28 januari 2004 op 21:20
Met stijgende bewondering voor jullie beiden gelezen,
Groet Mup.
Mosje · 28 januari 2004 op 22:06
Soms wordt een verhaal zo mooi verteld dat een reactie in woorden nauwelijks mogelijk is……….
Ma3anne · 28 januari 2004 op 22:25
Kippenvel en bij de laatste zin een brok in mijn keel…
Om met schrijven mensen dicht betrokken te laten raken bij het verhaal is een kunst apart. Het is je gelukt, wat mij betreft.
Heel knap geschreven.
Sterkte voor jou en je zus, Mercurius.
:kiss:
Mercurius · 29 januari 2004 op 17:51
Hallo mede-columnisten,
Het heeft me heel wat moeite gekost om deze column te plaatsen. Gezien de vele lieve reacties van begripvolle mensen zoals jullie, hoef ik er dus geen spijt van te hebben.
Namens mijn zus en mij heel erg bedankt voor de ‘steunbetuigingen’. Dat deed ons heel goed!:-)
Ciao Mercurius
Clueless · 29 januari 2004 op 23:26
Hoi Mercurius,
Prachtig deze column. Heeft me wel even doen slikken. Mijn onderbuurmeisje en vriendin sinds bijna 15 jaar heeft ook borderline (BPS) en heeft me vaak meegesleept in haar diepe dalen. Natuurlijk is ’t voor haar het moeilijkst, maar vaak vergeten ze dat de omgeving het er ook niet makkelijk mee heeft. Als mijn vriendin zich rot voelde, was ik vierentwintig uur per dag bij haar… alleen om niet te kunnen voorkomen dat ze zich in de douche toch nog wist te snijden met een ronddwalend scheermesje. Toen ik nog in ’t Gooi woonde, reed ik regelmatig midden in de nacht naar Almere om haar bij te staan. Ik ging met haar mee naar therapie, belde haar afspraken af met smoesjes en probeerde haar ouders en vrienden te laten begrijpen wat ze doormaakte – ook al begreep ik er soms zelf geen snars van. En als ik even afstand nodig had om er niet zelf aan onderdoor te gaan, sneed ze haar polsen net iets te diep omdat ze zich in de steek gelaten voelde. Woedend ben ik soms op haar geweest vanwege deze manipulaties, maar dat kon ik haar moeilijk vertellen. Want wat als…? Het laatste jaar gaat het een stuk beter en inmiddels is ze opgenomen in een kliniek waar ze intensieve therapie krijgt (toch raar dat je alleen geholpen kunt worden als je je ziekte grotendeels onder controle hebt). Anyway, daarmee is een enorme verantwoordelijkheid van mijn schouders genomen en kan ik eindelijk weer aan mezelf denken, in plaats van altijd aan haar. En dat is ook belangrijk, Mercurius!
Maar goed, om weer even terug te komen op je column: ik heb nog wel een paar opmerkingen:
[quote]Een achterhaalde opvatting is dat het de schuld is van de maatschappij en de media, die ons voorspiegelt dat een vrouw mooi slank moet zijn. [/quote]
Ik ken ook een paar meisjes met anorexia en enkele daarvan zien dit toch als de oorzaak van hun ziekte.
[quote]Na jarenlange therapie kwam men erachter dat haar eetstoornis een onderdeel is van de persoonlijkheidsstoornis borderline. [/quote]
Ik geloof niet dat je een eetstoornis kunt zien als een onderdeel van een andere ziekte, zou me ook verbazen als psychiaters dat zo stellen. Een eetstoornis is een ziekte (verslaving) op zich. Borderline kan wel voor een laag zelfbeeld zorgen bijvoorbeeld, wat weer een oorzaak kan zijn van de eetstoornis..
Nogmaals, erg mooie column.
Groetjes,
Clueless
PS Als mensen haar vragen wat ze doet, kan ze altijd nog zeggen dat ze schrijfster is. Dan kun je tenminste geoorloofd werkeloos zijn 😉
Mercurius · 5 februari 2004 op 11:57
Mijn zus voelde zich geroepen (terecht) om toch persoonlijk op de reacties te reageren, vandaar dat ik haar reactie even plaats via mij:
Beste lezers,
Op de valreep wil ik, zus van Mercurius, dan ook nog even reageren op deze column.
Toen de column -waar ik mijn toestemming voor moest geven- onder mijn ogen kwam, was ik diep geroerd door zoveel zusterliefde die daaruit sprak. Ik moest er warempel van huilen.
Op dat moment dacht ik weer terug aan een tijd die achter me ligt. Ja, jullie lezen het goed. Op zo’n moment slik je toch even weer omdat het je doet realiseren dat jij dat allemaal meemaakte.
Gelukkig kan ik zeggen dat het stukken beter met me gaat dan enkele jaren geleden. Mijn eetstoornis heb ik al zo’n 6 jaar achter de rug, d.w.z. ik ben een gezond blakend, mooi mens en er is niets meer op een verboden zwarte geheimlijst wat ik mij verbied te eten. Ik sta mijzelf toe zo nu en dan eens lekker te snaaien in de tit-bits binnen mijn handbereik en een copieuze maaltijd is op zijn tijd ook niet verkeerd.
De diagnoses die ik had, heb ik inmiddels niet meer. Ik ben lekker in reïntegratie en studeer weer. Mijn leven is aardig op orde nu en ik geniet meer van het leven dan toen.
Ik wil toch nog even een aantal opmerkingen plaatsen.
Ik wees als zus op enige informatieve fouten in haar column maar zei tegen haar: ”Aangezien je geen medisch verslag schrijft maar een column laat ik het aan jou dichterlijke vrijheid over al dan niet iets te wijzigen.” Het zijn jouw waarnemingen vanuit jouw perceptie als zus geschreven.”
Ik wil onderschrijven wat Clueless schreef. Een eetstoornis zoals Anorexia en Bulimia Nervosa (deze 2 gaan vaak hand in hand) is een opzichzelf staande ziekte. Maar kan een van de symptomen van Borderline Persoonlijkheidsstoornis zijn. Ik heb beide gehad.
Borderliners hebben vaak een negatief imago, omdat ze manipulatief en moeilijk in de omgang kunnen zijn. Dat is algemeen wel waar maar Borderliners zijn zich er zelf niet altijd van bewust. Zij reageren vaak vanuit hun angstige, verstoorde binnenwereld en voelen zich erg stuurloos in een chaotische wereld waar ze maar geen grip op kunnen krijgen.
Mijn therapeut vertelde mij indertijd dat ik niet manipulatief was, omdat ik me te snel schuldig voelde over van alles en dat is absoluut waar. Hij vond dan ook dat ik niet helemaal voldeed aan die diagnose Borderline. Dat vond ik erg prettig om te weten. Want om gestigmatiseerd te worden op grond van dat negatieve imago, is ook geen lolletje.
Zo dat was zo’n beetje wat ik zeggen wilde.
Ik dank mijn zus voor haar prachtig met gevoel geschreven column. En ik dank jullie lezers voor jullie fijne reacties.
Met mij gaat alles goed. Ik hoop met jullie ook. Ik wens jullie een gezond en gelukkig leven toe.
Bye bye, het zusje van Mercurius
Clueless · 15 februari 2004 op 14:18
Hoi zusje van Mercurius,
Leuk dat je ook zelf even reageert. Helemaal leuk is het om te horen dat het inmiddels goed met je gaat. Zulk soort successtories geven anderen met gelijksoortige problemen weer hoop voor de toekomst, hoop op genezing zelfs!
Ik denk dat jij en Mercurius erg blij kunnen zijn met elkaar 🙂
Veel succes met het reorganiseren van je leven, hopelijk hou je dit gevoel vast!
Groetjes,
Clueless