Anna’s opa

Het is een woensdag, de laatste woensdag van Anna haar zomervakantie. Het is buiten van dat heerlijke zomer weer. Je weet wel zo’n zomerse ochtend die er voor zorgt dat het ’s morgens nogal frisjes is en het gras nat is van de dauw. Zo’n dag die zal eindigen in een warme broeierige dag met in de nacht zwaar onweer. Daarom heeft Anna besloten om al vroeg op pad te gaan. Nou ja, vroeg het is 10 uur, maar voor iemand van 18 die vakantie heeft is het vroeg. Nu kan ze het er nog even van nemen. Maandag begint de school weer, dan gaat ze alweer naar de derde klas van het mbo.

Net op het punt dat Anna naar buiten wil gaan om haar fiets te pakken gaat de telefoon. Zuchtend loopt ze weer naar binnen, en neemt de telefoon op.”Met Anna”. Aan de andere kant van de lijn begint een mevrouw te praten. “Ja, goede morgen u spreekt met Marjolein van de thuiszorg van uw schoonvader. Ik loop net naar binnen en uw schoonvader ligt dood op de grond!” Schoonvader, denkt Anna, en plots realiseert ze zich dat de mevrouw aan de andere kant van de lijn denkt dat ze met haar moeder spreekt. Tegelijkertijd denkt ze dat ze het telefoontje niet goed begrepen heeft. Ze loopt naar haar moeder en geeft de telefoon over.

Uit het gesprek dat dan volgt blijkt dat Anna het niet verkeerd begrepen heeft, maar dat haar opa echt dood is. Anna begint vreselijk te huilen. De dag daarvoor waren ze nog bij hem.
Haar moeder en broer zijn in de auto gesprongen en naar de woning van haar opa gereden. Anna bleef thuis om de rest van de familie te waarschuwen, en zou daarna met de trein naar het huis van haar opa gaan.

Omdat haar opa feitelijk niemand vertrouwde had hij nooit aan iemand verteld waar hij al zijn belangrijke spullen als polissen en dergelijke bewaarde. Daardoor moest de familie vrijwel meteen beginnen met het opruimen van het huis. Anna vond dat moeilijk, de beste man was nog niet eens opgebaard, en nu al werd zijn huis overhoop gehaald.

Aan het einde van de middag was het dan eindelijk zover. Opa was opgebaard. Vader, moeder en broer gingen samen met oom en tante naar het rouwcentrum.
Daar aangekomen vertelde de begrafenisondernemer dat opa een wond onder zijn kin had en dat ze die geprobeerd hadden weg te werken, maar dat je dat toch nog enigszins zag.

Ondertussen was aan de familie al verteld dat opa aan een hartstilstand is overleden. De zonen van opa zagen af van een autopsie, want de arts zal wel gelijk hebben.

Iedereen ging kijken, behalve Anna. Ze zat haar tranen weg te slikken in een kamertje. Ze wilde niet kijken. Niet omdat ze bang was. Maar toen een jaar daarvoor haar oma was overleden is ze zo geschrokken van het stoffelijke overschot, ze herkende haar oma niet meer, dat ze dat niet nog eens wilde.

Anna’s moeder kwam geschrokken terug naar het kamertje. Ze vertelde Anna dat ze dit niet tegen haar vader mocht zeggen, maar dat ze het gevoel had dat er iets niet klopte. De moeder van Anna werkte in de verpleging en dan eigenlijk alleen maar met terminale patiënten. Ze zag bijna dagelijks doden.

Haar moeder had heel sterk het idee dat de man niet aan een hart stilstand was overleden. Het beeld klopte niet. Haar moeder dacht dat het beroepsdeformatie was.

Terug in het huisje van opa begon de familie zwijgzaam het huis verder leeg te ruimen. Nog steeds op zoek naar de papieren, maar ook naar bepaalde spullen, die je beter maar niet in een leeg huis kan laten liggen.

Vreemd was, dat er in de badkamer van opa een stok stond, die stond er nooit. Nou ja misschien kwam het wel omdat de man aan het dementeren is. Ook waren een aantal sieraden niet te vinden en ook een spaarpotje bleek niet te staan waarvan wij dachten dat het er wel moest zijn. Haar vader was er wel heel zeker van dat de dag er voor er nog Albert Heijn boekjes op het barretje lagen en nu niet meer. Vreemd, maar ja niet te verklaren.

Op de maandag na de woensdag was de crematie. Een mooi groot en licht crematorium, met grote openslaande deuren naar een geweldige tuin. Echt een mooie locatie voor zover je dat van een crematorium zou mogen zeggen.

De familie liep als eerste de zaal in. Vechtend tegen haar tranen heeft Anna tijdens de plechtigheid strak naar het puntje van een tak van de boom die buitenstond vlak achter de kist zitten kijken. Ze was zo afwezig dat ze niet door had, toen zij weer als een van de eerste de zaal weer verliet een aantal mensen lijkwit van schrik haar nakeken.

Dat vertelde haar moeder haar later, toen ze daarnaar vroeg. Tijdens de condoleance was zij namelijk onderwerp van gesprek. Ze zou namelijk op dat moment zo veel op de overleden vrouw van de overledene lijken dat er mensen waren die dachten dat de vrouw haar man was komen halen.

De plechtigheid was voorbij. ’s Avonds werden de laatste meubels uit het huis van haar opa gehaald en opgeruimd. Het huis was leeg, en toch de familie was spullen kwijt. Maar ja de man was dementerend misschien had hij de spullen wel gewoon weggegeven.

Een tweetal weken later komt Anna thuis uit school. “Hoi pap, mam, alles goed?” is het eerste dat ze roept. Nou zeiden haar ouders, Anna kom eens zitten.
Haar ouders vertelden dat er een klein uur geleden gebeld is door de politie. Of ze even langs mogen komen. Ze wilden het een en ander weten over opa.

Nauwelijks hebben de ouders van Anna, haar dit verteld of er wordt aangebeld. Een soort van Vledder en de Cock staan voor de deur. Ze zijn rechercheur van de politie en komen even van Lelystad naar Den Helder.

De rechercheurs wilden weten of ze vreemde dingen hadden gemerkt tijdens het opruimen van het huisje van mijn opa, en of ze dingen misten.
Waarom wilden de rechercheurs dat weten? De dag na het overlijden van Anna’s opa is de bovenbuurvrouw van opa dood gevonden. De nabestaanden van deze dame hebben haar begraven en zijn daarna het huisje gaan opruimen. Alle sieraden waren verdwenen, evenals geld en nog een aantal waardevolle spullen. Deze mensen hebben de politie ingeschakeld. Er is aangifte gedaan. De politie heeft toen besloten om het lichaam van deze vrouw op te graven en er sectie op laten doen. Deze vrouw bleek helemaal geen hartstilstand te hebben gehad maar is neergeslagen.

Anna kijkt verschrikt naar de rechercheurs. Als dat waar is dan vallen er in ene een heleboel stukjes op hun plaats. Maar zeker weten zullen ze het nooit, want Anna’s opa is gecremeerd.