Hersenschudding? Staat niet op de planning.

Ik ben een fervent planner. Plannen kan ik als de beste. In mijn werk draait alles om een goede planning. Als je bepaalde doelen hebt, bereik je die ook beter wanneer je daar een tijd aan vast koppelt. Dus plan ik mijn leven ook zorgvuldig. Ik had dan ook gepland om tot mei 2005 geen enkele column meer te produceren. Simpelweg, omdat dat niet in mijn planning van 2005 paste. Maar zoals je wellicht zelf ooit ervaren hebt, valt het leven niet te plannen. De eerste week van januari liep nog perfect volgens het boekje. Vanaf de 2e week ging het finaal mis. Ik had goede voornemens gemaakt. Ik zou 3x per week thuis een uur aan beweging doen. Maandag en dinsdag had ik dat ook gedaan en ik voelde me heerlijk. Dinsdagnacht moest ik naar de WC. In plaats van dat ik de bocht nam op de gang, knalde ik recht vooruit met mijn slaperige kop tegen een betonnen muur aan. Dit was letterlijk een teken aan de wand. Ik moest het rustig aan gaan doen. Gevolg een hersenschudding. Maar de hersenschudding stond niet op mijn planning voor 2005, dus ging ik gewoon werken (alleen wanneer ik helemaal en niet half dood ben, ga ik niet werken) èn ik moest ook nog 1 keer sporten die week.

Nu zit ik dus al 3 weken ziek thuis met een verwaarloosde hersenschudding en het allerergste is dat ik helemaal niks mag doen! Ik zeg ook niet ‘ik ben ziek’ maar ‘ik heb vrij’. Behalve dat mijn leven nog nooit zo saai is geweest als nu, raak ik ook in paniek. Dat komt omdat ik in april 3 examens heb en ik dus eigenlijk moet leren. Mijn studie had ik n.l. zo in mijn leven gepland dat ik klaar zou zijn voordat ik zou bevallen. In 2005 moest ik van de 10 examenvakken nog 5 doen. Dat zou ik gehaald hebben als de LOI geen roet in het eten had gegooid. Die had een slordig inschattingsfoutje gemaakt en ineens kwamen er 7 examenvakken bij! Mijn wereld stortte compleet in. De LOI steeg van uit het niets naar plaats 1 van mijn ergernis top 10 en gooide eindelijk ‘bejaarden die voorkruipen’ van de eerste plaats.

Plan 1 (meer bewegen) en plan 2 (klaar met mijn studie vóór 2006) zijn reeds mislukt. Plan 3, vóór 2006 zwanger, valt waarschijnlijk ook in duigen. Daar zijn 3 oorzaken voor:

1) Mijn vriend. Er is gebleken dat mannen tijdens het zwanger maken van hun vrouw niet mogen drinken, want dit kan leiden tot een miskraam. Een man vindt het heel vanzelfsprekend dat hun vrouw 9 maanden plus de tijd dat zij nog borstvoeding geeft niet rookt, drinkt en geen Franse kazen eet. Wanneer hij zelf een steentje moet bijdragen, gaat die vlieger niet op. Dan komt hij met allerlei excuses en reageert als volgt: ‘Uhh, ach dan drink ik wel een glaasje bier nà de seks.’ En aangezien Meneer tijdens onze huwelijksreis alle Mexicaanse biertjes en cocktails wil uitproberen, is de maand juni voor mij niet de ideale tijd om al te stoppen met de pil. Voor alle andere maanden verzint ie waarschijnlijk ook een goed excuus.
2) Dolfijnen. Het tweede probleem is dat je niet met dolfijnen mag zwemmen wanneer je zwanger bent. Deze uiterst intelligente dieren schijnen het te merken als je zwanger bent en willen nogal eens hun snuit, bij wijze van begroeting aan de kleine in wording, in je buik drukken. Zo slim zijn ze dus ook weer niet. Ik wil tijdens onze huwelijksreis écht trainer for one day zijn!
3) Ikzelf. Ik lust ook wel een cocktailtje op mijn honeymoon. Daarbij heb ik voor het eerst in mijn leven een All Inclusive hotel en wil ik daar ook optimaal gebruik van maken door 24 uur per dag te hijsen en te bunkeren als een rasechte Amerikaan. Dat zou met een zwangerschapsmisselijkheid maar moeizaam gaan.

Het enige waterdichte plan van 2005 dat nu nog volgens plan verloopt, is mijn huwelijk. Qua planning lig ik perfect op schema. Sterker nog, ik ben al klaar terwijl ik nog 7 maanden moet wachten. Ik zou een goede weddingplanner zijn geweest, doch dat vind ik het meest stomme beroep dat men ooit heeft verzonnen. Als je zegt weddingplanner, dan denk ik aan Amerikaanse taferelen waar het hele huwelijk vaak tot in het kleinste detail is geregeld, van vervangend vervoer voor dronken ooms tot een bijpassend jurkje voor de hond en de papagaai. Hoe waterdicht dit plan ook lijkt, ik besef ook wel dat er genoeg factoren zijn die ook dit plan in de soep kunnen laten lopen. Misschien komt orkaan Iwan de verschrikkelijke weer eens naar Mexico als wij daar op huwelijksreis zijn of zegt mijn vriend toch geen ‘Ja, ik wil’ omdat hij zich niet maanden achter elkaar alcohol kan ontzeggen. Je weet het maar nooit.

2005 Is amper begonnen en mijn plan is uitgegroeid tot een rampenplan. In Limburg zeggen we vaak ‘ut kumt wie ut kumt’ en zo is dat! Ik hoop dat mijn hersens zo stevig door elkaar zijn geschud, dat mijn brein eindelijk door heeft dat het leven niet te plannen valt, maar dat juist met plannen, het leven valt.