Hoe gehandicapt is jouw pleegkind?

Vorige week nam ik een drastisch besluit: vanavond werk ik al mijn was weg. Ik sjouwde mijn strijkplank, strijkijzer en manden vol met wasgoed naar beneden en zocht op de televisie naar een Nederlandstalig programma, zodat ik kon luisteren en strijken tegelijkertijd. Er was een talkshow op Nederland 1. Prima, kom maar op met je onderwerp.
Op de tribune zaten de gasten. Het onderwerp was ‘pleegkinderen.’ Best interessant. Mevrouw 1 vertelde dat zij samen met haar man aan Crisisopvang deed. Daar moest je uiteraard best flexibel voor zijn. Zo kon je de ene dag een telefoontje krijgen en de volgende dag al een kind in huis hebben. Soms was deze opvang nodig voor een paar dagen, soms echter ook voor een aantal maanden. De presentatrice probeerde te achterhalen wat mensen dreef om pleegkinderen in huis te nemen en deze mevrouw vertelde, dat ze het belangrijk vond dat kinderen in nood worden opgevangen. Ze glimlachte bescheiden. Ik zag een bleek aureooltje boven haar hoofd verschijnen….

Mevrouw 2 deed niet aan crisisopvang, maar aan langdurige opvang. Zij en haar partner hadden na drie ‘eigen’ kinderen de overweging gemaakt om nog een vierde kindje op de wereld te zetten, maar als ze om zich heen keken, dan konden ze dat toch niet over hun hart verkrijgen. Zoveel kinderen die een goed, stabiel gezin nodig hadden! In overleg met hun ‘eigen’ kinderen hadden ze besloten om een pleegkind te ‘nemen’. Sommigen bleven wel een paar jaar bij hun in huis en ze hadden uitsluitend goede ervaringen. De presentatrice prees mevrouw 2 vanwege het onbaatzuchtige gedrag van haar en haar gezin. Mevrouw 2 glimlachte zelfverzekerd. Ik zag een mooi gekleurd aureooltje boven haar hoofd verschijnen….

Mevrouw 3 was aan de beurt. Wat zij vertelde deed de verhalen van de andere arme vrouwen verbleken. Want: zij en haar man deden én crisisopvang én langdurige opvang en stelden maar één eis aan deze kinderen: ze moesten gehandicapt zijn. Het liefst verstandelijk én lichamelijk. Kijk, naar deze kinderen werd niet omgekeken aan deze kinderen werd niet gedacht. Maar zij en haar man; ondanks alle problemen die dergelijke kinderen met zich meebrengen, zij gingen ervoor. Ze glimlachte superieur. Ik zag een fluorescerend aureooltje boven haar hoofd verschijnen…..

Mevrouw 1 van de crisisopvang schoot zelf spontaan in een crisis…..mevrouw 2 van de opvang Langdurig keek lang zurig………nee, hier konden zij niet tegenop.

Ik kon er niks aan doen. Het werkte compleet op mijn lachspieren. Ik zag het helemaal voor me: mevrouw 3 ging samen met haar man een pleegkind uitzoeken.
“Is dit kind écht gehandicapt, ik zie er namelijk niks aan.”
“ Ja, echt mevrouw. Het is een autistisch kind.”
“Maar het kan wel lopen? En horen?”
“Ja, dat wel………sorry.”
“ En wat is zijn IQ?”
“ Eh……..we vermoeden tussen de 110 en de 130…..”
“Ja, daar kunnen wij natuurlijk niks mee. Nog hoger dan wijzelf. Heb je nog wat anders in de aanbieding? Het liefst een kind in een rolstoel, spastisch of zoiets, maakt ons niet uit, maar ook nog een behoorlijke geestelijke achterstand. Kom op zeg, we hebben het wel over ons imago hier!”
“Maar dit kind heeft uw zorg en aandacht echt hard nodig………”
“Ja, bekijk het even zeg! Je ziet helemaal niks bijzonders aan dit kind! Heb je geen kinderen met geamputeerde benen of zoiets? Daar kunnen we tenminste eer mee inleggen binnen de familie!”

De secretaresse zoekt ijverig in het bestand. Uiteindelijk vindt ze iets. Ze houdt het dossier triomfantelijk in de lucht:
“Misschien is dit iets voor u. Een jongen met het Down-syndroom en daarbij een hartkwaal en versleten knieën waardoor hij is aangewezen op een rolstoel.”
Mevrouw 3 en haar man glunderen. Kijk, dáár kunnen ze wat mee!

Er zijn veel mensen die een taak op zich nemen waar andere mensen echt geen gat in zien. Dat geeft ook niet; ieder doet het naar draagkracht. Ga me alleen niet vertellen, als je met je hoofd op televisie gaat om te roemen over jouw goede daden, dat het puur onbaatzuchtig is wat je doet. Het woord ‘belangeloos’ bestaat volgens mij niet. Er is altijd een belang; of het nou is, dat je aardig gevonden wordt, dat je ‘dank je wel’ te horen krijgt, een mens doet alleen iets als het hem of haar iets oplevert.

Gelukkig heb ik zelf een kind met een handicap. Bespaart me een hoop werk.