“Nu stop ik écht!” (3)

Pien is eigenlijk best trots op zichzelf. Vandaag zijn haar zoons Jos en Koen gekomen en ze hebben vanavond over hun vakantieplannen gesproken. De ouders van Pien hebben al jaren een stacaravan in Egmond aan Zee, en daar mag Pien ook gebruik van maken. Dat is wel fijn, want ondanks het feit dat ze het financieel best redt, heeft ze geen geld om dure vakanties te betalen. De jongens hebben er ook zin in, ze houden van zee en strand, en kunnen heel goed zwemmen en surfen. Pien is blij, dat ze ondanks het feit dat ze binnenkort met hun vader en diens vriendin naar Italië gaan, toch ook heel enthousiast over Egmond kunnen praten. Ze vindt het heerlijk dat haar jongens er zijn. Chips op tafel, cola voor hen, en Pien heeft een glaasje sap genomen. Ze is vastbesloten om geen wijn meer te drinken. In ieder geval niet doordeweeks, als ze de volgende ochtend gewoon weer naar haar werk moet. Tenzij er een vriendin langs komt, dan mag ze natuurlijk best een wijntje. Of twee.

Nu liggen de jongens in bed en is Pien ook maar op tijd in haar bed gaan liggen met een goed boek. Ze kan zich de tijd niet meer heugen dat ze in bed heeft liggen lezen. Meestal heeft ze dan al zoveel op, dat ze niet meer helder kan nadenken, haar bed in stort en meteen slaapt. Als Pien de wekker zet realiseert ze zich hoeveel uur slaap ze nog voor de boeg heeft. Het is nog maar half elf! Normaal gesproken ligt ze er voor haf een niet in! Ze leest een paar hoofdstukken en doet dan voldaan het licht uit. Zo, en nu maar wachten tot de slaap komt. Haar hoofd is onwaarschijnlijk helder, en ze denkt over veel dingen na. Eerst is dat nog wel prettig, maar na een tijdje wordt Pien onrustig. Ze draait zich maar weer eens op haar andere zij, maar ze kan de slaap niet vatten. Misschien nog maar even lezen dan. Een half uur later probeert Pien weer om in slaap te komen. Het lukt niet. Ze kijkt op haar wekker. Het is al half twaalf inmiddels, onuitstaanbaar zeg! Dan gáát ze een keertje vroeg naar bed, en dan heb je dit!

Weet je wat, ze kan maar beter even naar beneden gaan. Want liggen wachten tot de slaap komt is alleen maar frustrerend. Ze trekt haar ochtendjas aan en gaat naar beneden. Ze knipt een paar lampjes aan en steekt een sigaretje op. Misschien is er nog wat op de televisie. Eigenlijk heeft ze ook wel dorst. Ze loopt naar de keuken en als ze de koelkast open doet aarzelt ze even. Zal ze nog een sapje nemen of… ach, één wijntje kan toch geen kwaad? Het is ook wel bizar, om van een fles wijn per avond ineens naar niks over te stappen. Ze eist wel wat veel van zichzelf. Ze installeert zich tevreden met haar glaasje wijn op de bank en kijkt op de verschillende zenders wat er nog is op dit tijdstip. Niet veel. Maar dan valt ze in een praatprogramma dat over vriendschap gaat. Het is een Amerikaanse talkshow en de presentator heeft veel gevoel voor drama. Hij rust niet eerder, dan dat zijn ietwat labiele gast als een klein kind zit te snikken. De vrouw vertelt over haar scheiding, en dat veel vrienden haar als een blok hebben laten vallen. Dat ze zich zo eenzaam voelt.

Terwijl Pien nog een wijntje neemt voelt ze een brok in haar keel. Want, herkent zij dit niet helemaal? Toen Rob en zij uit elkaar gingen liepen vrienden eerst de deur plat bij haar. Ook toen ze dit huis kreeg, met wel twintig man waren ze aan het schilderen en behangen! En ondanks het verdriet om haar gebroken huwelijk had Pien zich op handen gedragen gevoeld. Maar het had ongemakkelijk gevoeld om in de tijd erna in haar eentje naar al die echtparen te gaan. Te confronterend. Maar dat hadden ze toch ook kunnen aanvoelen? Haar beste vriendin Jolanda laat ook zelden iets van zich horen. Haar man en Rob waren al bevriend voordat Pien en Jolanda in hun leven kwamen, en logisch, dat ze Rob niet hebben laten vallen. Maar had Jolanda haar niet wat meer kunnen steunen? Al gauw merkt Pien dat de tranen over haar wangen stromen. Wat hebben zij en Jolanda niet veel meegemaakt! Zij hebben elkaar altijd gesteund, door dik en dun. En nu heeft zij het moeilijk, en Jolanda laat haar gewoon barsten. Ze heeft de fles wijn inmiddels op het vertrouwde plekje naast de bank gezet en drinkt alsof ze de avond moet inhalen. Ondertussen zich opwindend over het tv programma en hoe zij zich hierin herkent. Dan zet Pien ineens rigoureus de televisie uit, en pakt de telefoon. Ze zal Jolanda wel eens even ter verantwoording roepen, is dát omgaan met vrienden, zeg!
Ze toetst het nummer in en even later hoort ze een slaperige stem zeggen: “Ja, hallo?”
“Dag Jolanda. Met Pien. Ik wil je even bedanken dat je zo’n fijne vriendin bent. Je laat me gewoon stikken hè, het kan je niks schelen, hoe het met mij gaat…” Pien barst in snikken uit. Ze merkt wel dat ze met dubbele tong praat, maar haar boodschap is luid en duidelijk! Even blijft het stil. Dan zegt Jolanda: “Pien, ik wil nu graag slapen, want het is half drie. Je hebt gedronken. Morgen lunch bij ‘Ladies only” om half een?” “Dat is goed,” stamelt Pien. Wat ze ook verwacht had, dit niet. “Slaap lekker,” zegt Jolanda nog, maar Pien is te verbluft om iets terug te zeggen en hangt op.

Als ze een half uurtje later naar bed gaat slaapt ze binnen vijf minuten als een blok. De volgende morgen wordt ze wakker met zware hoofdpijn. Ja, ze heeft de zaken weer slim aangepakt! Ze neemt een aspirine en probeert er zo florissant mogelijk uit te zien. Beneden legt ze een briefje neer voor de jongens. Zij hebben hun laatste schoolweek en vandaag hoeven ze alleen nog hun boeken terug te brengen. Verder zullen ze zich moeten vermaken totdat Pien weer terug is van haar werk. Tja, dat is nou eenmaal het leven voor kinderen met een werkende moeder.
Pien heeft een naar gevoel overgehouden aan haar dramatische telefoontje van vannacht. Ze mag nog blij zijn, dat Jolanda het zo heeft opgevalt. Maar waarschijnlijk krijgt ze tijdens de lunch wel van langs. Of zal ze afbellen? Nee, ze heeft nu A gezegd, nu dan ook maar B.

Als Pien om half een de lunchroom binnenkomt zit Jolanda er al. Verzorgd van top tot teen, zoals altijd. Pien voelt zich meteen een vod. Jolanda staat op en geeft haar drie zoenen op haar wangen. Even valt er een ongemakkelijke stilte. Dan nemen ze allebei tegelijk het woord. “Jij eerst,” gebaart Jolanda.
“Sorry, dat ik je vannacht gestoord heb in je slaap. Je had gelijk, ik had inderdaad een wijntje teveel op,” bekent Pien, met een hoogrode kleur.
Jolanda kijkt peinzend. Bezorgd. “Kijk Pien, ik zie al een tijdje dat het niet zo goed met je gaat, en je mag me verwijten dat je weinig van me hoort, maar dan moet ik de bal toch terugspelen. Jij weert mij al een hele tijd af. Denk maar eens na, hoe vaak heb ik je niet gebeld, dat de telefoon niet werd aangenomen? Dan sprak ik je telefoonbeantwoorder in, maar je belde niet terug. Ik heb je vaak uitgenodigd, voor verjaardagen, maar ook voor een gezellig avondje met ons tweetjes. Tuurlijk snap ik dat het moeilijk is om de hele avond bij Geert en mij te zitten, terwijl jij weer alleen naar huis moet. Maar ik heb je zat andere alternatieven geboden, en daar ga jij niet op in. Nou, dan houdt het voor mij toch echt een keertje op. Kennelijk stel je geen prijs op veel contact – tenminste, dat dacht ik tot dat telefoontje van vannacht – en dat probeer ik dan maar te respecteren, hoe verdrietig ik het ook vind. Want ik mis jou ook.”

Het is allemaal waar, wat Jolanda zegt. Pien heeft zelf haar sociale netwerk afgebroken en dat realiseert ze zich ineens. “Het spijt me,” zegt ze zacht.
“Lieve Pien, jij denkt misschien dat je iedereen om de tuin kan leiden, en het lukt je vast bij heel veel mensen, maar bij mij dus niet. Ik zie hoe je eruit ziet, en ik ben eerlijk tegen je, je ziet er opgeblazen en ongezond uit. En vannacht wist ik het zeker, je zit gewoon elke avond in je eentje te zuipen! Of niet soms?” Pien schrikt van de directheid, maar haar vriendin heeft wederom gelijk. Even heeft ze de neiging om te ontkennen, maar dat heeft geen zin.
“Je hebt gelijk. Het lukt me niet meer om in slaap te vallen zonder dat ik een paar wijntjes heb gedronken. Ook neem ik me altijd voor om maar twee glazen te nemen, en voor ik het weet is ineens de fles weer leeg. Ik wil best stoppen, maar ik vind het zo moeilijk.”
Jolanda heeft aandachtig geluisterd. “Knap, dat je dit zo eerlijk vertelt. Kan ik iets doen om je te helpen? Misschien moet je professionele hulp zoeken.”
“Welnee, meestal heb ik het wel in de hand hoor,” haast Pien zich snel te zeggen. Ze moet er niet aan denken, professionele hulp! “Ik ben echt geen alcoholist hoor, meestal heb ik het wel goed in de hand. Een enkele keer, zoals vannacht, dan gaat het mis.”
Jolanda kijkt haar lang aan. Dan haalt ze haar schouders op. “Tja, dan moet je het zelf maar weten. Ik heb het idee, dat je geen zin hebt om ’s avonds weg te gaan, omdat je dan je drinktempo niet zelf kan bepalen. En ik wil je vriendin zijn, maar dan wel op basis van eerlijkheid. Oké?”

Ze schakelen over op andere onderwerpen, over Geert, die het zo druk heeft met zijn nieuw opgestarte bedrijfje, over de kinderen, de naderende vakantie, en dan is de lunchpauze van Pien alweer om. Ze staan op, en nemen hartelijk afscheid. “Je bent altijd welkom, dat weet je hè? En je mag me altijd bellen, maar niet ’s nachts om half drie…” Ze kunnen er allebei om lachen.
“Pas goed op jezelf!” roept Jolanda nog, als Pien de hoek omslaat. “Jij ook!” roept Pien terug, en ze is blij, dat het toch nog goed gekomen is met Jolanda. En ze neemt zichzelf van ganser harte voor om weer contact op te nemen met haar vrienden, familie en kennissen, en zich niet meer in haar huis op te sluiten met een fles wijn.
Want dit keer weet ze het zeker: “Nu stop ik écht!”