Ontdek je plekje

Het sneeuwt. Minuscuul kleine kristalletjes dwarrelen langzaam naar beneden, zoeken voorzichtig een plek op de grond, samen met mijn gedachten. Een tijdje geleden werd ik verliefd op een andere baan. Na wat soebatten met mezelf en met mijn gezinsleden besloot ik ervoor te gaan. Mijn brief viel met een mooi plofje netjes in de brievenbus en toen begon het grote wachten. Meer nog: de twijfel. Was ik wel goed bij mijn verstand? Wat wilde ik? Ik was toch zeker nog heel gelukkig, waar ik zit?
De roodharige carriereduivel op mijn rechterschouder fluisterde zakelijk dat ik heus meer in de mars had, dan alleen maar afspraken maken en de telefoon aannemen. De grijze engel op mijn linkerschouder schudt zachtjes met haar hoofd van niet.

Wat een spannend zijspoor op mijn werkpad leek, met misschien een trede hoger op de carriereladder, veranderde al gauw in een onbegaanbaar zandpad. Niet door te ploegen. Al gauw veranderde het pad in een geestelijk doolhof en raakte ik de weg kwijt. Geen routeplanner te bekennen, geen bekenden op de route die me de weg konden wijzen. Dus ging ik dapper voorwaarts, het donker tegemoet, terwijl het kompas van mijn innerlijke zelf zachtjes jammerde of ik niet toch de andere kant op moest. Terug.
Naar waar de lichtjes waren.

Het gesprek kwam in zicht. Mijn verstand juichte. Dat had ik mooi voor elkaar! Mijn verkooppraatje ging best goed, al ging het gesprek niet over mij maar over iemand anders. Over iemand die meer competenties en vaardigheden had, dan ik. Na een stief halfuurtje kletsen was ik erachter, dat men vooral een poweryup zocht, met managementkwaliteiten en flink wat trekkracht. Die capaciteiten zijn aan mij voorbijgegaan, doordat ik tot nog toe mezelf op de poli heb gemanaged en een polikar niet te trekken valt.
Wel duw ik af en toe met veel liefde en plezier een rolstoel. Naar de verloskamers, wel te verstaan.

Aan schrijven kwam ik niet meer toe, gedurende het sollicitatieproces. Geen tijd voor, ik moest immers aanstaande managementdingen lezen en beleven. Waar ik eigenlijk veel te schrijven had over de veranderingen die ik wilde doormaken, bleven de woorden als dikke stroop in mijn hoofd hangen, niet te voegen tot een lekker stukje.
Ach, bedacht ik stoer, ik zou het zo druk krijgen met die nieuwe baan, van schrijven zou het wel niet meer komen.

Het kwartje viel wat later. Pasgeleden kwam ik op een feestje in contact met een onbekende mevrouw. Het gesprek kwam via wat omwegen op onder meer bevallingen en vrouwenkwalen. Er trok een rilling over mijn rug en mijn geest schrok klaarwakker. Plots kwam er een gevoel van spijt over me. Wat jammer, dat ik misschien binnen afzienbare tijd niets meer met bevallingen, zwangeren en andere vrouwenkwalen te maken zou hebben. En dat ik geen contact meer zou hebben met de vrouwen van “mijn” polipopulatie.
Na ruim vier jaar assistenteren ben ik van onze patienten gaan houden en zijn ze intussen ook een beetje “mijn” polidames geworden.

Vanmorgen zou mijn carriere-Tom Tom per telefoon nieuwe instructies geven over het eventuele vervolg van het sollicitatieproces. Terwijl het buiten grijzer en grauwer werd, staarde ik naar de telefoon en deed stiekem een wens.
Nu, vele uren later, sneeuwt het en dwarrelen de vlokjes dapper een voor een naar beneden. Om op hun plek te vallen.
Net als ik.