Een grote hand pakt mij stevig bij mijn bovenarm en trekt mij van mijn stoel af. Er wordt mij opgedragen te luisteren, en hoe beter ik meewerk hoe sneller ik weer kan zitten. Ik wil niet mee, begin te schreeuwen en spartel tegen. Ondanks mijn geschop tegen zijn schenen en mijn oorverdovende gegil word ik aan mijn arm de gang opgetrokken. Het gaat niet snel, maar langzaam aan verlies ik terrein. Hij is veel groter en veel sterker dan ik ben. Mijn gevecht is kansloos.
Sinds kort hebben we ARKO *). Dat is niet altijd zo geweest.
Tot de eerste verbouwing van ons huis, in 1992, had het huis meerdere soorten en vormen kozijnen. Aan de kant van mijn ouderlijk huis hadden we een enorme etalageruit. Tot 1965 hadden mijn grootouders daar namelijk een bloemenzaak bestierd. Daarna had het pand een tijdje leeggestaan. Tot mijn vader, die tot dan toe vrijgezel was geweest, verkering kreeg met mijn moeder.
Volgens goed gebruik had Henk vanmorgen nog even de mosselpan uitgelikt, voordat we onze vakantiestek verlieten. Ik was dus goedgemutst de ferry op gewandeld. Toen stroomde het vol met motormannen. Ik herinnerde mij vervlogen tijden. Toen ik, als ik mij op zaterdagavond verveelde, met een te kort rokje en doorkijkblouse het clubhonk van de Westfriese Motorclub binnenmarcheerde alsof het de snackbar om de hoek betrof:”Honderd gehaktballen met hete saus, graag.” Echte motorrijders zijn bikers, met Jack Nicholson en Henry Fonda als lichtend voorbeeld.
