Pazoezoe

In de [i]Story[/i] meldt Patricia Paay dat ze op hardwerkende mannen valt en niets met losers heeft. Ik kan Milf Playboy dus wel van mijn lijstje strepen want ik ben een loser, dat wil je niet weten. Nooit had ik een geslaagde vaste relatie, werd smadelijk het onderwijs uitgejonast en andere carrières eindigden in eendere schande. Nog eerder trouwt Patricia Paay met iemand van haar eigen leeftijd dan dat ik promotie zal krijgen waar ik nu werk; en al ben ik de beste schrijver van allemaal, geen hond die het weet. Mijn prille schooltijd wierp zijn schaduwen vooruit. “Het lijkt wel of de inkt uit zijn vingers komt”, verzuchtte de juffrouw in de eerste klas bij het presenteren van mijn inktslagvelden op ouderavond. Mijn vader verzekerde mij onaflatend dat “wie knoeit met het een, knoeit met alles”. Op de middelbare school werd ik tijdens gym altijd laatst gekozen, wanneer de vlotte jongens teams voor voetbal mochten uitpikken. Een zucht van ergernis ging op in het team dat mij kreeg. Vervolgens werd ik in het doel gezet, waar ik het minste onheil stichten kon.

I’M STANDING ON THE OUTSIDE OF THE INSIDE WHERE I WANNA BE

Donna Summer wist precies waar ik stond, en uiteindelijk voel je je daar thuis. Ik snap ook helemaal niet wat een winner moet voorstellen: een 26-jarige workaholic die een bitterballengooiend aandachtverslaafd overjarig viswijf met polystyreenlippen doet? Je ziet en hoort op een lichtjaar afstand dat Paay uit Rotterdam komt: van nature niet chique. Niet dat ik mijzelf op enige klasse kan beroepen, want ik kom ook uit de Maasstad. Dat heeft overigens niets te maken met het feit dat ik nog geen spelletje mens-erger-je-niet winnen kan. En wat je in het leven bent, kom je ook tegen.

Vijf jaar geleden knoopte ik een innige band aan met een Ierse dertiger, die aan een schizo-affectieve afwijking lijdt en als gevolg daarvan moeilijk een baan wist te behouden. Twee jaar via MSN en drie jaar in real-life onderhielden wij de meest hartelijke, tedere, constante en betrokken vriendschap, die deze vieze del in de veertigplus voorafgaande jaren nooit ten deel was mogen vallen. Het was van een ongekende puurheid en onschuld. Nooit is er enig zaad tussen ons gevloeid: samen hebben we inmiddels ongeveer heel Dublin afgelebberd, behalve elkaar. Tijdens die vijf jaar ging het bemoedigend bergop met hem: hij ondernam een studie en kreeg een baan bij IBM die beter betaalde dan de mijne. Herhaaldelijk zei hij dat het aan mij te danken was. Ik voelde me ten onrechte gedecoreerd, maar waardering is prettig.

Hier in Dublin is alleenwonen weggelegd voor 26-jarige miljonairs die hem in een ouwe doos steken. Vrijgezel gepeupel is tot woningdelen veroordeeld. Het was dan ook een wenselijke gang van zaken, dat hij vorig jaar september bij mij introk. Het leek ons al jaren een goed idee, en alles was terdege afgesproken: hij zou niet in huis roken, en wist zich gewaarschuwd dat mijn huishouden à la Monica Geller was. Drie maanden lang overtrof de situatie alle verwachtingen. Wanneer ik uit het werk kwam, stond er tot mijn aanvankelijke verrassing een smakelijk diner voor mij klaar, want ik wist geeneens dat hij dat kon. Plichtsbewust deed hij de afwas en rookte op het terras. Voor het eerst in mijn leven was ik niet alleen en beter af.

Eind november werd ik geconfronteerd met een psychose en het was alsof er een ton bakstenen op mijn hoofd viel. Op de aard van iets dergelijks noch de duur ervan was ik ook maar in enige mate voorbereid, hoe vaak hij zijn ziekte ook met mij had besproken. Spreken doet hij inmiddels al vier maanden niet meer tegen mij. Een douche van haat en nijd is mijn deel. In [i]The Exorcist[/i] zegt de Chris MacNeil tegen Father Karras:

THAT THING UP THERE IS NOT MY DAUGHTER

en ik weet waar ze het over heeft. Die herfstmaand verdween mijn humoristische, attente, gelijkmatig gehumeurde vriend en een sissend gedrocht dat zich in zijn kamer opsluit, kwam ervoor in de plaats. Rookafspraken gingen in rook op en zijn kamer is een vuilnisbelt. Zijn achteloos geneurie op de muziek van Morrisey wordt afgewisseld met een rauwe hoest, terwijl rook onder de deur door komt. Mijn vriend heb ik niet meer teruggezien

Ga toch weg daar, roept iedereen. Volgens zijn zus is het een illusie te denken dat het voorbijgaat, als hij zijn medicijnen weer krijgt. “Gerard never forgets or forgives”, waarschuwde ze. Dit ging over iemand die ik helemaal niet kende, maar ze heeft overschot van gelijk gekregen. Nooit heb ik zoveel om iemand gegeven. Alle liefde, vriendschap, geduld, lijdzaamheid, hoop op beterschap gaat in drijfzand teloor, ook al is hij sinds januari in therapie. Soms sta ik radeloos in de hal door de deur heen tegen hem te schreeuwen, en maak alles natuurlijk alleen maar erger.

Van de week ben ik een flat gaan bezichtigen. Een rib uit mijn lijf, maar ik zou weer alleenwonen. Vanochtend werd ik wakker, keek uit het raam naar het oninwisselbare uitzicht met the big sky en de Wicklow Mountains, huilde mijn ogen uit mijn kop, en belde het appartement af. Losers maken de verkeerde beslissingen en deze kan er ook nog wel bij. Ik kan dat rookspuwende monster op zijn nest van vuil wasgoed, dat mij op een haar na mijn baan kostte, zijn eigen baan in straaljagervaart naar de filistijnen helpt en mij tien verse rimpels bezorgde, niet in de steek laten. In zijn eigen sop gaar laten koken moest ik hem, face down in zijn overvolle asbak, als ik zelf niet met mijn gezicht in de goot wil eindigen.

AND SOLITAIRE’S THE ONLY GAME IN TOWN

Weet Patries veel met haar toyboy van 26. Bij valavond sta ik op het maanbeschenen terras, als hij thuiskomt. Hatelijk stampvoet hij de trap op en verdwijnt in zijn hol. Onbewogen jagen de wolken door de tijd en mij verdooft de kou van de interstellaire ruimte.