Bevallingsverhalen zijn net als verhalen over verstandskiezen. Je hoort en leest altijd alleen maar de slechte verhalen. De ene nog sterker dan de ander. Mijn bevalling was er één uit het boekje. Eigenlijk een doodsaai verhaal. ‘Slechts’ 7 uurtjes geduurd. Dat is maar 2 uur langer dan toen mijn eerste baas (tandarts) besloot om mijn verstandskies in 5 uur te trekken. Misschien kan ik mijn versie van de bevalling hier en daar nog wat oppimpen om het verhaal aantrekkelijker te maken. Overdrijven kan ik als de beste, dus dat moet lukken. Ach, weet je, laat ik hele verhaal maar vertellen door onze zoon Kyan. Dan kan hij alvast proeven van het schrijven van columns.

Het begon allemaal op maandag 11 december. Mijn papa moest uitgerekend die dag voor zijn werk naar Utrecht. In verband met de maandagochtendspits besloot hij met de trein te gaan. Wel 1e klas. Hij grapte nog dat je nou net zou zien dat de bevalling dan zou beginnen. Aangezien ik pas op 31 december werd verwacht, dacht ik: ‘Kom, die laat ik eens effe goed schrikken! Ik heb het hier wel gehad in die claustrofobische buik van mama en zo maak ik mijn eerste kerst alvast mee (Hier heb ik later al spijt van gekregen. Ik haat kerst, net als papa en mama).

Eens even kijken. Als ik nou eens die vliezen breek met mijn scherpe dodelijke teennagels. Na veel moeite is me dat gelukt en verloor mijn mama vruchtwater. Ze zat nog in de ontkenningsfase, want ze dacht dat haar sluitspieren slapper waren geworden en ze incontinent begon te raken. Stopt ze een Tena-Lady in haar broekje. Lag ik wel lekker zacht, maar toch. Dan maar wat anders proberen. Oja, de slijmprop. Laat ik die eens loswoelen, dan snapt ze het misschien wel. Als ik er dadelijk uit ben, moet ik maar eens kijken of ze blond is.

Hehe, de boodschap is aangekomen. Oh shit, nu raakt ze in paniek! Ze gaat papa bellen. Volgens mij is die ook blond, want hij zou zijn telefoon op trilfunctie zetten, maar dat kreeg hij niet voor elkaar. Mama belt na een half uur nog eens. Nu is papa ook in paniek. Niet door mijn aankomst, maar omdat de NS vandaag een nieuwe dienstregeling heeft ingevoerd en de aankomst van een trein helemaal niet te voorspellen is. Pfffoe, mijn papa kan wel hard rennen zeg! Gelukkig. Hij heeft de trein gehaald. Joh, doe maar rustig. Het loopt allemaal zo’n vaart niet hoor. Ik begin pas vannacht met de weeën.

Oké, ik sla even een saai stuk over. Mama ligt in bed. Als papa naar bed komt en denkt dat ie nu nog kan slapen, heeft ie het mis. Zo, nu bons ik eens heel hard met mijn schedeldak tegen de rest van de vliezen. Mama begrijpt dat het hele spektakel nu begint. Papa baalt, want hij wilde net gaan slapen. Bereid je maar voor papa, dat slapen kun je de eerste paar jaar wel vergeten! Ze gaan naar de kamer, waar mama de eerste weeën wegpuft. Mijn papa verveelt zich. Je gelooft het nooit! Die pipo gaat zijn nagels zitten vijlen! Doet hij normaal 3 x per dag! Ja mama, je hebt gelijk. Daar zou ik me ook aan storen. Stuur hem maar effe weg. Papa gaat weer slapen. Mama gaat op een blauwe skippybal door de kamer. Waar ben ik in Godsnaam terecht gekomen???

Mama houdt het niet meer vol en roept papa. Die haalt een emmer, want mama kost de zuurkoolschotel eruit. Daarna belt papa na een uur de verloskundige. Als die arriveert, gaat papa achter mama zitten op het bed. Ahhh, wat lief. Ze houden wel veel van elkaar. Hij steunt haar tenminste goed. Was in mijn vorige leventje wel anders. Zat de man de krant te lezen naast het bed, terwijl de vrouw half dood ging van de pijn. Maar dit terzijde. De persweeën zijn begonnen. Oei mama, niet zo snel! Ik ben even geschrokken. Mijn hartslag is gedaald. Oké, hij kan weer! Mijn hoofdje ‘staat’. Papa ziet mijn volle haardos zonder inhammen. Ja papa, daar ben je jaloers op hè? Nog één wee en dan kom ik er gewoon in één keer helemaal uit. Heeft mama wel verdiend.

Joepie!!! Daar ben ik dan. Mama helemaal perplex. Papa ontroert. Ja, alles zit er op en eraan. Nu begrijpt mama waarom vrouwen vaak zeggen dat ze nog liever een kind baren, dan dat ze hun verstandskies laten trekken. Mijn leventje gaat nu echt beginnen. En het leven van papa en mama? Dat ga ik nu eens helemaal over hoop gooien!’


12 reacties

Kyan · 27 december 2006 op 16:34

😆

SIMBA · 27 december 2006 op 18:22

De bevalling van mijn zoon zou een “vervolgverhaal” moeten worden, want 34 uur krijg ik niet in 1 column gepropt. 🙂
Mooi beschreven!

pepe · 27 december 2006 op 19:00

Geweldig Kyan, enkele CX-ers dachten al dat je een schrijvershandje had. Nu weten ze het zeker 😉

Maak het je papa en mama niet te moeilijk, maar bezorg ze wel geregeld leuke avonturen, waar je dan weer mooie columns over kan gaan schrijven.

Veel geluk met z’n drietjes

Li · 27 december 2006 op 19:40

[quote]Bereid je maar voor papa, dat slapen kun je de eerste paar jaar wel vergeten![/quote]

Eerste paar jaar? Wat braaf! 😀
Wat dacht je van de nachtrust verstoren door: honger, dorst, virusjes of tig, tanden, kiezen, dromen, knuffel kwijt, misselijk, enge geluiden, in bed geplast, pymamafeestjes, liefdesverdriet, stappen, laat thuis, teveel gedronken etc. etc. 😆

Ik wens je papa en mama veel sterkte!

Li

DriekOplopers · 27 december 2006 op 22:39

[quote]Als ik er dadelijk uit ben, moet ik maar eens kijken of ze blond is. [/quote]
Erg leuk opgeschreven. En dan e bedenken dat deze columnis nog maar een week of twee oud is. dat belooft veel!!! 😆

Driek

pally · 27 december 2006 op 23:12

Nou Mercurius dat is een hele leuke geboorte column. Van uit het nog net niet borelingperspectief : geweldig!
Zo lust ik andermans bevallingen wel…. 😀

Pally

Ma3anne · 27 december 2006 op 23:27

Look who’s writing! Oh heerlijk. Het is een bijzonder kind, Mercurius en Casper, en dat is het. 😀

arta · 28 december 2006 op 09:54

Mooie column!
Leuk om het eens vanuit de baby’s visie te lezen!!
😆

Dees · 28 december 2006 op 11:08

Nou Kyan, mooi debuut. En doet het een beetje kalm met je ouders he 😉

Bitchy · 28 december 2006 op 12:44

Ik geloof nooit dat mijn kinderen zo lief en aardig zouden schrijven over hun mama 😉

Gefeliciteerd!!

WritersBlocq · 28 december 2006 op 18:56

[quote]Ik heb het hier wel gehad in die claustrofobische buik van mama[/quote]
😆 wat een rare buik!! Groot gelijk dat je je snel uit de voeten hebt gemaakt, Kyan 😀

Leuk reisverslag, ik hoop dat er nog veeeeeel meer komen. Knuffie, Pauline.

KawaSutra · 28 december 2006 op 22:16

Voor een Boogschutter doe je het niet verkeerd, zo’n eerste column. Maar wat wil je met een moeder als Mercurius. 😆

Geef een reactie

Avatar plaatshouder