EK 1988, Nederland wordt Europees kampioen en het land van duizend meningen verliest zich in een schaamteloze groepsknuffel. Want oh, wat hielden we van elkaar! We dansten voor oranje knipperlichten, stampten woonboten onder de waterspiegel en trokken Duitse auto’s omver. Kortom, we hadden het weer gezellig! Want met die beker won Nederland niet alleen zijn zelfvertrouwen, maar ook zijn oer-Hollandse gezelligheid weer terug.
Mijn handen zijn nog vies van de verf en ik duik alweer achter mijn laptopje om mijn nieuwe column te schrijven. Ik ben daarnet lekker creatief bezig geweest. Gelukkig had ik nog een paar lege dozen in de achtertuin staan om te beschilderen. Op de achterkant van de dozen heb ik in duidelijk zichtbare letters de tekst, “Wil de eigenaar van deze drol opstaan” en “Schaam U hondeigenaar” geschilderd.
Keiharde verkrachting is het, volgens het openbaar ministerie! Dénis van Vliet, of moeten we vanaf nu Dénis van V. zeggen, heeft zich schuldig gemaakt aan grove aanranding. Heeft deze man soms Koos Spee anaal gedomineerd in een donker steegje? Ik kan mij namelijk voorstellen dat Dénis het idee had dat het naaien namelijk niet altijd van één kant moest komen. Of meende hij de stripper te herkennen die zijn vrienden voor zijn achttiende verjaardag hadden geregeld in een vrouwelijke agente? Neen. Dénis droeg een fout shirt.
We hebben allemaal op onze eigen manier te maken met migratie. Uiteraard zul je altijd mongolen en heikneuters houden die tegen héél veel beter weten(schap) in blijven beweren van niet en lallend lullen dat ze van Neêrlands stam (!) zijn. Ons heelal (van de andere heelals weet ik het niet) heeft uitermate rare kostgangers…
Ik heb het gepresteerd om verkeerd te rijden met een TomTom in m’n auto.
Omdat ik voor mijn werk naar Middelharnis moest (Dat ligt op Goeree-Overflakkee, trouwe lezers), ik stiekem toch benieuwd was naar dé uitvinding tegen echtelijke ruzies tijdens autoritjes en ik simpelweg de weg niet weet naar alle kleine kutdorpjes in Nederland, had ik het navigatiesysteem van mijn ouders op m’n voorruit geplakt. Franks reis naar het Grote Onbekende kon beginnen.
