Om maar met de deur in huis te vallen: ik vind het helemaal niks dat vrouwenvoetbal. Zo…dat is eruit. Natuurlijk is onze club trots op zijn dameselftal, ze doen het lang niet slecht. Maar ze zouden na negen uur ‘s avonds in het pikkedonker moeten spelen wat mij betreft. Ik vind het er namelijk absoluut niet uitzien.
Gillende basisschool kinderen rennen om mij heen en ik word vanachter geduwd en vastgegrepen. Ik draai me om en zie dat het mijn tweedejaars kleuter is. “Wat is er schat?” “Niks, ik rende zo snel als een haas en kon niet meer stoppen.” Mijn zoon rent alweer weg, ik zie hem struikelen, weer opstaan, verder rennen, huppelen en weer vallen. Het lijkt meer op een kreupel konijntje.
Wat heeft de mensheid nog aan zijn weekend? Pak een normale doordeweekse dag. Opstaan, douchen, opmaken en de hele blabla. Dan naar je werk (fiets, auto, benenwagen wat kan mij het schelen)
Dan werken, de ene als slager, de ander is bakker, ICT’er (wat een misselijk woord, is het uberhaupt een woord?), koksmaatje of wat dan ook. Ik ben toevallig bevrachter en zal later uitleggen dat dat is. Het is overigens niet belangrijk in mijn betoog.
Diep in gedachten lopen mijn paraplu en ik door de schemerende straat. De warmte van open winkeldeuren streelt zacht mij gezicht tot het weer wordt verdrongen door de felle oostenwind. Ineens doemt een witte jas voor me op. Het klembordje zwaait aan de armen en voor ik het weet, antwoord ik al. “Nou, vooruit, probeer maar eens.”
Laatst lag er een paar dagen achter elkaar ’s morgens een laagje sneeuw. Tegen de middag was het weggedooid, het was tenslotte eind maart. Maar de uren die voorbijgingen voor alle sneeuw gesmolten was, leken een eeuwigheid te duren. Dat was de schuld van de jongetjes.
