Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap werkelijk niks van het imponerende rijgedrag van machokerels die op de snelweg alsmaar links blijven racen. Blijkbaar beschouwen deze snelheidsduivels hun bolide als een verlengstuk van hun linksdragende penis en compenseren daarmee hun zware last dat ze thuis en op het werk de broek niet meer aanhebben.
Hoe ze in deze kroeg verzeild is geraakt weet ze bij God niet.
Naast haar zit een mooie vent, tenminste ze gelooft dat ze dit wel een stuk zou vinden, als ze een beetje nuchterder zou zijn.
Haar ogen kan ik niet goed zien, het gaas belet me dat, maar toch meen ik mooie koffiebruine ogen te signaleren. Ze viel wel op toen ze de bus instapte. Alle ogen van de passagiers draaiden tegelijk haar kant op. Een wave, met alleen de hoofden. Niet elke dag zie je in Nederland een burka, het veelbesproken islamitische kledingstuk.
“Je kán me niet mooi vinden.” Steeds weer sneed die zin mij diep door mijn ziel. Ik mag mij zeer gelukkig prijzen: ik heb de mooist denkbare vrouw. Zij verenigt een hart van goud, een leuke kop en een schitterend figuur in één persoon. Echt een plaatje. Verschrikkelijk dat ze zichzelf ooit heeft wijsgemaakt dat ze het aankijken niet waard is als ze haar bril op heeft.
“Mam, Pleun’s vader wordt gecastreerd.”
Waarom zegt ze dit soort dingen altijd wanneer ik net een slok koffie genomen heb? Mijn hele mondinhoud verspreidt zich druppelsgewijs over tafel en dochter.
“Dat is niet om te lachen, hoor. Het is heel erg! Wat is het eigenlijk?”
