Ik had een rotdag gehad. Iedereen had aan mijn kop lopen zeuren: ouders, collega’s, kinderen en toen ik thuis kwam hadden mijn eigen kinderen ruzie. Lekker dan. Ik had er de pest in, maar toen mijn man voorstelde om even naar de Makro te gaan, zakte mijn boze humeur wel iets. We hadden niet veel nodig, maar mijn man had m’n gemoedstoestand goed aangevoeld: met een vrouw met zo’n humeur kan je maar het beste gaan winkelen. We besloten om maar geen kar te nemen. Zoveel hadden we nou ook weer niet nodig. Ik wilde in ieder geval kijken naar de leuke schoenen die in de reclamefolder stonden. Voor ik aan die schoenen toekwam, zag ik een leuke rok met bijpassend jasje en topje. “Leuk”, vond ook mijn man. “Neem maar lekker mee.” Ik koos een bijpassende handtas. Ik twijfelde tussen de leren en de plastic handtas, maar koos qua prijs toch voor de laatste en hing die aan mijn schouder, waar ook mijn eigen handtas hing. “We hadden beter een kar kunnen nemen,” merkte ik op met mijn handen vol spullen. Mijn man vertrok onmiddellijk gedienstig naar de ingang om een kar te gaan halen. Hij wilde die avond in geen geval ruzie met mij! Ik zocht me ondertussen gek naar de schoenenafdeling, maar kon deze niet vinden.

Ik vroeg het aan een verkoopster: “Waar is de schoenenafdeling?” “O mevrouw, ziet u daar de sportafdeling? Als u die helemaal doorloopt, dan komt u vanzelf bij de schoenenafdeling. Trouwens, als u toch bij de sportkleding komt, kunt u dan misschien even deze artikelen voor mij terughangen?” Met stomheid geslagen keek ik het mens aan.
Onder normale omstandigheden zou ik het nog gedaan hebben ook, zo assertief ben ik helemaal niet, maar nu kreeg ik onmiddellijk een adrenalinestoot en zei: “Ik werk hier niet. Ik heb mijn werkdag er al op zitten. Belachelijk, dat u dit aan mij vraagt!” Ze keek mij verbouwereerd aan. “Ja maar, u komt toch langs de sportafdeling?” Haar collega schoot mij te hulp en zei: “Nee hoor mevrouw, gaat u maar gewoon uw boodschappen doen, wij regelen onze eigen zaakjes wel.”

Mijn man kwam met de kar en ik legde mijn spulletjes erin. Ik vertelde hem verontwaardigd over de incapabele verkoopster. Hij probeerde het te sussen, ik paste schoenen en toen ik geslaagd was gingen we met onze spullen naar de kassa.

Mijn boze humeur was nog niet helemaal gezakt. Toen we hadden afgerekend zei ik tegen mijn man: “ Ik ga het melden bij de bedrijfsleider.” Niks voor mij, maar ik was uit op wraak, ik had het helemaal gehad. “Je doet maar,” zei mijn man, “ ik ga de spullen vast naar de auto brengen.”

Ik liep naar de balie, sprak daar de bedrijfsleider en hij was het helemaal met mij eens. Dit kon natuurlijk niet, je vraagt niet aan een klant, of zij de spullen wil terughangen. Hij zou de desbetreffende collega hier ogenblikkelijk op aanspreken en of ik zijn excuses maar wilde aanvaarden. Dat wilde ik wel en ik liep naar onze auto, waar mijn man inmiddels ongeduldig zat te wachten.

We kwamen thuis. Ik bukte me om mijn handtasje te pakken en daar stonden er opeens twee! Ik keek naar mijn man en vroeg of hij de bon nog had. Ik checkte de bon en daar stond mijn nieuwe handtasje niet op. Ik had hem al die tijd aan mijn schouder laten hangen!
Nooit meer aan gedacht. Toen Johan een karretje was wezen halen heb ik al mijn spullen in de kar gedumpt, behalve dit handtasje.

Met twee handtasjes aan mijn schouder, waarvan één onbewust gestolen, ben ik dus wezen klagen bij de bedrijfsleider van de Makro over een van zijn personeelsleden. Het schaamrood stijgt mij nog naar de kaken als ik er aan denk.
Wat, als na mijn betoog het alarm was afgegaan?

En nu heeft de lezer natuurlijk als vraag : ben je nog teruggeweest om het tasje te betalen? Mijn antwoord is : Nee. Dat heb ik niet gedaan. Sterker nog: ik had het échte leren tasje moeten jatten, in plaats van het plastic geval van zestien euro dat ik nu heb meegenomen.

Of was dan wél het alarm afgegaan?


DreamOn

DreamOn publiceert sinds 2006 columns op het internet. Zij schrijft over alles wat haar bezighoudt. Vaak (te) breedsprakig, maar dat is een leerpunt! In het dagelijks leven is DreamOn pedagogisch coach en heeft ze haar man, kinderen, familie en vrienden lief.

5 reacties

Mosje · 18 juli 2006 op 21:08

[quote]En nu heeft de lezer natuurlijk als vraag : ben je nog teruggeweest om het tasje te betalen?[/quote]Nee hoor.
Alles goed in Frankrijk?
😀

Prlwytskovsky · 18 juli 2006 op 21:20

[quote]Toen Johan een karretje was wezen halen heb ik al mijn spullen in de kar gedumpt,[/quote]
Truudje toch, wat is dat nu voor zinsopbouw voor een juf?

KawaSutra · 18 juli 2006 op 22:55

Schaam je! 😕
Maar wel een leuke column. 😛

Lunadea · 19 juli 2006 op 11:40

Waarschijnlijk had het alarm met het leren tasje aan je arm wel af gegaan.

Leuk verhaal.

Lunadea

Dees · 19 juli 2006 op 19:17

In de P&C werd ik een keer letterlijk aan de kant gezet (zo ongeveer opgetild en elders geplaatst) door een verkoper. Toen was ik flabbergasted, nu weet ik dat ik een volgende keer gewoon iets mee moet nemen 😀

Leuk stukkie, ben je alweer terug van vakantie?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder