Herplaatste columns
Ik nip van mijn glaasje witte wijn (maandelijks zakgeld is nog niet binnen) en geniet van het zaterdagavondgevoel. Zaterdagavond betekent himbo’s spotten (de nieuwe gelanceerde man is een feit), openingszinnen uittesten (“Hey, ik ben jarig. Wil je me zoenen?”) en af en toe een danspasje neerzetten (om al dan niet uitgelachen te worden).
Oma werd dement. Na een aantal keer vermist te zijn geweest werd het te gevaarlijk. Vooral omdat ze zich door een slot op de deur niet liet belemmeren om te vertrekken. Er werd een passend tehuis voor haar uitgezocht. Een dag voor vertrek werd het aan haar meegedeeld. Prompt lag ze Lees meer…
Telkens als we voorbij zijn terras lopen, zegt hij breed lachend gedag. En ik moet toegeven: deze atypische Griek (lang, breedgeschouderd, donkere haren in een paardenstaartje) laat me niet helemaal onberoerd. Daarom gaan we op een avond maar eens bij hem eten. De gegrilde feta smaakt mijn dochter heerlijk en ik geniet van mijn gyros, samen met de ontelbare katten die zich in korte tijd rond ons tafeltje verzameld hebben. Onze gastheer doet er ondertussen alles aan, om het ons naar de zin te maken, maakt tijd voor een praatje en raadt dat wij uit Nederland komen. Bij het afscheid werpt hij mij een kushandje toe. ‘Vergeleken bij die man die jou laatst wilde versieren, is dit Mister Universe, mam,’ grapt mijn dochter.
Even met Abraham gebeld: “Goedemorgen, Mevrouw Oplopers hier. Hoe laat kom je morgen?” Doodse stilte aan de andere kant van de lijn. “Hallo? Hallo, is daar iemand?” brulde ik in de hoorn, want misschien was de meer dan hoogbejaarde man een beetje doof. “Ik spreek toch met Abraham?” Ik hoorde een diepe zucht. Langzaam begon de oude man te spreken.
“Hee, ouwe rukker, hoe is het?”
“Ah joh, slechte mensen gaat het altijd goed, dat weet je toch? En met jou?”
“Hard voor weinig, je kent het, hè!”
“Ja, precies! Ha, ha! Hard werken voor weinig geld!”
