Een telefoontje… verandert de dag

De maandagochtend voor kerst 2003, de kinderen hebben vakantie, mannetje is naar het werk en daar zit ik dan met een kop koffie wakker te worden, ik lees even het nieuws en de nieuwe columns hier. De telefoon rinkelt op een nog onchristelijk uur, de stem aan de andere kant was een uurtje terug nog hier en klinkt niet goed, dus schrik ik, allereerst omdat hij zelden naar huis belt. Ten tweede om het bericht dat hij mij te melden heeft, dat verandert ineens de dag van vandaag. Met nog de column voor ogen “dood gaan we allemaal”, zit ik nu toch met een heel vreemd gevoel. Zijn collega/vriend P. is afgelopen weekend onderweg naar zijn vrouw en schoonfamilie in de Oekraïne, plots overleden. Hij zou daar de kerst gaan vieren.
Die vriend was een toffe man(pas 37 jaar) en altijd behulpzaam. Zo heeft hij vorig jaar bij ons geholpen parket in woonkamer/keuken en hal leggen, een weekend lang bleef hij logeren. Het was een weekendje hard werken voor een mooie vloer.
We hebben vaak en veel lol gehad met elkaar, hij vond het geweldig om onze jongens te laten helpen en dat vonden de jongens natuurlijk ook heel erg tof. De vloer is geweldig mooi geworden en ik heb hem toen gevraagd om op een van de planken zijn handtekening te zetten, hij deed dat en we zette er de datum bij en “carpe diem”. Met veel liefde en plezier is onze vloer gelegd, met de tomeloze inzet van P.

P. was een echte Fries, hij kon het niet hebben als hij wel eens gepest werd, wij zeiden dan dat de Friese taal maar een dialect was. Dat kan een echte Fries echt niet verteren.
Hij leerde ook Russisch en ooit las ik hardop voor uit een van zijn leerboeken, en hij begreep niet dat ik dat kon lezen. Hij had niet door dat het er in het fonetisch onderstond en dacht dat ik de Russische letters kon lezen. Russische letters kan ik echt niet lezen hoor. Ik kan een heel klein beetje Tsjechisch praten, dus was het Russisch, omdat het er fonetisch onderstond, iets minder moeilijk voor mij.

Ook over zijn voetbalclubje Heereveen was hij altijd even enthousiast, dat was het gesprek van de maandagochtend op het werk. Hoe had welke club gespeeld?

Het zakelijke kerstuitje van vorige jaar zie ik als een film voorbij flitsen, het was een gure ijskoude dag in december en ik tufte met de
auto naar het Brabantse land, maar wel eerst de kinderen in de buurt van Rotterdam droppen voor een logeerpartij. In Roosendaal zou ik P. en mijn vriend(mannetje) van het station ophalen. Maar helaas of moet ik zeggen zoals gewoonlijk reden de treinen verre van op tijd en kwamen zij drie uren later pas aan op dat bewuste station. Zij hadden half Nederland doortreint in een uurtje of vier. Het feest was inmiddels al begonnen zonder ons en wij maakte lol onderweg door de jungle zochten wij de weg. Kuilen in het zandpad om eng van te worden, pikkedonker, geen bewegwijzering, dus op de gok linksaf of rechtdoor. Geen sterveling te zien in dit bosgebied dus vragen was niet mogelijk.

En de hele wereld draait nu gewoon door, maar even sta ik stil… en besef maar weer eens goed, dat ook ik geen recht heb op morgen, ik mag dankbaar zijn met elk gelukkig moment ik krijg of heb gekregen.
Ik zal me vooral de mooie momenten die wij deelden met hem herinneren en met dit voor ogen, verschijnt er een glimlach op mijn mond. P. is voor mij de man met een lach en “carpe diem”, en zeker is, dat ik de dag wel pluk!!