(Im)perfect

Loom glijden haar handen over haar eigen lijf. Haar lichaam, nog na tintelend van het liefdespel, voelt heerlijk aan. Als ze een blik naast haar werpt, ziet ze haar grote liefde de zo betekenisvolle sigaret roken en relaxed met de afstandsbediening in zijn hand “sport op vrijdag” kijken. Nooit was ze een man tegengekomen die er zo perfect uitzag en haar seksueel zo wist te bevredigen, als hij.

Grijs

Kijk haar lopen, met haar pet op en [i]Op Art[/i]-jas aan. Hoogmoed ten top. Antipathie wakkert mijn adrenaline aan. Verrassend zoet lijkt haar parfum wraak te nemen op mijn door woede wijd opengesperde neusgaten die er een zweem van opvangen nu zij nadert. Ik voel mij betrapt.

Het groepsgevoel van Anorexia

Ik staar naar een foto van een meetlint, dat zo strak mogelijk om een vrouwenmiddel geslagen is. ’24 centimeters’ valt van het meetlint af te lezen. Het onderschrift onder de foto lijkt een spiegelbeeld van mijn eigen gedachte; ‘Bijna goed’ staat erbij geschreven. Mijn eigen maag, met een gezonde omvang van minstens 95 centimeters draait om.
Op wat voor een website ben ik in hemelsnaam beland?

Spiegelbeeld.

‘Ik heb het nooit anders gezien. Ik heb nooit ècht naar mijn reflectie gekeken!’, schreeuwt ze huilend naar haarzelf. Haar gevoel ontmoette geen weerstand wanneer zij lachend danste met haar spiegelbeeld. Ze was wie ze was. Maar wier gezicht kijkt haar nu aan? Ze kruist haar handen, één op elke borst. Haar vingers glijden langs haar tepels. ‘Laat me voelen!’. Haar huid lijkt strelen aangenaam te vinden; een siddering trekt langs haar rug.

Metafloor

Als het niet mag, is het leuker.
Ik weet nog dat ik de hele middag ben gaan kijken of het pakje sigaretten nog op de trap lag. Het waren de sigaretten van mijn zus. Ondanks dat mijn moeder er tegen is dat haar kinderen roken, had ze het pakje uit de vuile was gehaald om deze terug te geven, in plaats van weg te gooien. Als ze er om vijf uur nog lagen, dan nam ik ze.