“Het doet maar even pijn” zei de lieftallige tandartsassistente terwijl de wat minder fris ogende tandendokter me smalend aankeek. Hij hield de spuit nog even voor mijn gezicht zodat ik nog eens goed kon zien hoe groot het was. Hij was duidelijk niet gevoelig voor mijn non-verbale signalen van wanhoop en angst. Terwijl zijn zwaar behaarde armen in de weer gingen wipten zijn zwarte weerbarstige wenkbrauwen op en neer. In gebrekkig Nederlands zei hij:”Ik starten nu”.
Over het algemeen ben ik een zonnig, optimistisch, vrolijk persoon. Ik heb lol in het leven, krijg nog steeds af en toe de slappe lach als een puber hoewel ik al bijna bejaard ben. De tegenslagen in mijn leven draag ik niet als een zware last met me mee, maar heb ik gebruikt om van te leren. Achteraf kan ik relativeren als de beste en zelfs de humor van veel dingen inzien.
Mijn geweten knaagt aan me als een hongerig konijn aan een wortel. Mijn schuldgevoel is groter dan de Griekse staatsschuld en mijn hersenen maken overuren. Ik voel me als een jongleur die alle bordjes in de lucht probeert te houden, maar ze toch ziet sneuvelen. Ik schiet chronisch tekort. Althans, dat vindt mijn neurotische kant. Die loopt achter de feiten aan. Als een hond die zijn eigen staart probeert te vangen, maar er nét niet bij kan.
Er zit heel wat volk in de wachtkamer van de tandarts. Ik blader door een beduimeld tijdschrift. Ongrijpbare pikant geklede dames kijken me uitdagend aan. Mijn oog valt op een artikel waarin te lezen staat: “Het dragen van rode lingerie brengt geluk tijdens het examen. Althans dat zou blijken uit een in Polen gevoerd onderzoek. Volgens deze studie hebben studenten die rood ondergoed dragen tijdens de examens meer kans om te slagen. Schoolmeisjes geloven dat rode bh’s en onderbroeken hen betere cijfers brengen bij het examen.” Het artikel wordt passend geïllustreerd met de foto van een prototype prof, kalend, bril met hoornen montuur en met van die “bokaalglazen” welke onderuitgezakt op zijn stoel stiekem zit te gluren onder de minirok van de studente voor zich.
Vorige week werd ik wakker met kiespijn. Linksboven, helemaal achteraan. Het trok door naar mijn kaak, naar die spier die daar zit. Het voelde alsof ik de hele nacht mijn kiezen stijf op elkaar had liggen klemmen. Ik verwachtte dat de pijn in de loop van de dag wel zou wegtrekken, maar in plaats daarvan werd die alleen maar erger.
