Bloemrijk

Voor het lieve vaderland: de een wat meer dan de ander, bij de een wat strenger dan de ander. Bloemrijkheid is een leerzaam stijlmiddel, zoveel is zeker!

De vinger
Kemakeur? Da’s niet het mattenkloppertje zeker, dat is iets van elektriciteit. En ja, het is wel leuk, maar dat de vonken er nu vanaf spatten? Veel vorm, weinig inhoud. Gemakzuchtig. Zo’n verhaaltje komt alleen tot z’n recht als er iets anders is wat schuurt.

Over biechten en hoeren
Van mij mag je kutten en lullen zoveel je wilt, als het verhaal maar inhoud heeft. Dat is hier iets meer het geval, ik vind het origineel, en zeer beeldend opgeschreven. Qua logica rammelt het wat, die puriteinen hadden het nog helemaal niet gelezen op dat moment. En de laatste paar regels hadden wat “strakker” gemogen. Heel kort, met net dat ene woordje schuttingtaal.

Bagage in de bek
Ha, ik vind hem fijn, en zie het allemaal helemaal voor me. Mooi hoe je de personages ook heel efficiënt neerzet.

Ballade du printemps
Ja, die poes van de buren, die haalde mij ook even uit de fictionele droom. Verder zo mooi als een Timotei-reclame en een prijs voor het woord ‘vivalderig.’

Barcelona 1972
Ik vind hem leuk! En hij raakt aan een belangrijk stijlpunt: is bloemrijk altijd kitscherig? Moeten we altijd schrappen? Voor mezelf ben ik daar nog niet uit. Ik moet denken aan Godenslaap van Mortier, dat ik bij eerste lezing zo schitterend vond. Op mijn blog staat dit citaat:

… een bakstenen lente scheen los te barsten naarmate de weg ons verder en verder van de oude oorlogszone voerde, woningen, straten, hele dorpen die aarzelend zichzelf opbouwden, eerst lege gevels opwierpen, dan dakspanten beproefden, zich voorzichtig tooiden met rijen pannen, onzeker, tastend, hier en daar vielen nog gaten, maar gaandeweg sloot alles aaneen, hing een waas van vitrages achter de ramen, stonden deuren open …

Ik herlas het boek niet lang daarna, en ervoer toen dat de betovering was uitgewerkt. Dat al die bloemrijkheid was als kantwerk: de kunst van de leegte.
Wat er aan het bloemetjesproza van Meralixe niet deugt, is dat het (voor zover je dat op basis van 1 alinea kunt beoordelen) niet past bij het perspectief-personage, dat (neem ik aan) een man is die Linda komt afhalen. Tenzij hij door een Engelse romanschrijfster uit de 19e eeuw is verzonnen. Waarmee ik maar wil zeggen: bloemrijk proza moet gerechtvaardigd. Door het personage of door de setting. Dat was dus in Ballade du printemps heel goed gedaan.
Je zou het bij wijze van oefening kunnen proberen: het Barcelona-verhaal eerst in meisjesboekstijl, en dan à la Hemingway.

Egeltjespech
Fijn stekelig en tierelantijnig verslag van een groots gebeuren, ik hou ervan. En ja, die Gerwin. Die heb ik de mooischrijverij nog af moeten leren ;-).

Wereldnieuws
Hij is leuk. Vooral door de originele gedachte. Natuurlijk is elke geboorte verblijdend wereldnieuws!

Omslag
Oh, dat gevoel is zo invoelbaar! Die eerste keer dat je weer de warmte van de zon voelt, en het licht ziet, heerlijk. Klein allergietje mijnerzijds: reukorgaan. Je mag best twee keer achter elkaar neus zeggen. Er valt immers niks te ruiken aan een koud raam.

Steengoed
Dood aan de positief-denkers! Of tenminste, zo ervoer ik dit stukje, als een parodie op de zwevers die alle negativiteit proberen uit te bannen, niet beseffend dat juist de tegenstelling nodig is. Probeer voor mezelf te benoemen waarom je lente-ode wél echt is, en dit niet. Dit heeft iets zalvends, het komt door die chakra en dat tsjakka, en het nadrukkelijk benoemen van de emotie. Terwijl die lenteballade bruist van plezier. Leerzaam dit!

Walvis op 12 uur
Geweldige belevenis! Wat ik een beetje mis is de zintuiglijke ervaring, waardoor we het beter hadden kunnen mee-beleven, de geluiden, de geuren, het gevoel van de reling van de boot of het opspattende water. Nu vullen we jouw mededelingen in met onze eigen tv-beelden.

Ode aan de kleine dingen des levens
Eens met de reagenten dat er nogal wat slordig lopende zinnen in deze column zitten. En ja, groot is de blijdschap om een goed werkend lijf. Maar qua sensatie wel een beetje cliché, hooguit een beetje goedgemaakt door de Merazwemmertjes. Mijn uitdaging blijft staan: doe iets goeds met dat Barcelonaverhaal.

Knakworst, frites en mayonaise
Oh, deze is prachtig. Als mij tijdens het lezen het water in de mond loopt, heb je iets goed gedaan.
Zintuigen, mensen! En opschrijven wat er gebeurt, niet wat je vindt dat de lezer moet denken of voelen.